Verder na verlies door asbestkanker: Kwalitatief onderzoek naar de coping strategieën en noden bij naasten van asbestslachtoffers.

Deze masterproef is geschreven door Imane Imad en Kato Vercampt.

Wanneer een dierbare sterft aan een asbest gerelateerde ziekte wordt een rouwproces doorgegaan. Dit rouwproces wordt onderworpen aan heel wat elementen die een effect lijken te hebben. Zo is asbest een door industrie veroorzaakte vervuiling en neemt de maatschappij hier een belangrijke rol in. Echter is er weinig eerder onderzoek gedaan naar hoe nabestaanden omgaan met hun rouwproces en op welke manier ze hierin ondersteund wensen te worden door de maatschappij. Door middel van dit onderzoek bestaande uit interviews van 15 deelnemers verkennen we de eigenheid van deze situatie. De deelnemers hebben iemand verloren aan een asbest gerelateerde ziekte. Doorheen het ziekteproces, op het moment van overlijden en na het overlijden moeten ze leren omgaan met verschillende uitdagingen en komen ze in contact met verschillende instanties. Ze worden uitgedaagd in hoe ze zich verhouden tegenover hun sociaal netwerk, de overheid, industrie en maatschappij. Ondanks dat elk rouwproces uniek is, bestaan er heel wat gemeenschappelijke bronnen van frustratie en boosheid over een gebrek aan erkenning voor hun leed. Binnen de maatschappij heerst er een taboe rond de onderwerpen ‘dood’ en ‘asbest’. Een sociaal netwerk kan een beschermende factor zijn, maar niet iedereen kan hier beroep op doen. Maatschappelijke initiatieven kunnen een bron van steun zijn en verbondenheid creëren waarbij er aangeraden is in te zetten op gerichte ondersteuning vanaf de diagnosestelling op zowel de slachtoffers als naasten. Psychologische bijstand, duidelijke informatie in verband met de risico’s en het ziekteproces en een transparante aanpak zouden interventies zijn die de draaglast bij naasten kunnen verlagen. Asbest is nog tot heden sterk aanwezig in het straatbeeld, waarbij er meer behoefte is aan (gepaste) interventies van de maatschappij.